توسعه پایدار به عنوان یکی از بسترهای تعالی و رشد انسان، آنگاه می‌تواند موفقیت‌آمیز باشد که با یاری و مشارکت همه گروهای اجتماعی و برای همه آنان انجام شود. در میان گروه‌های اجتماعی، زنان نیمی از جمعیت کشور را تشکیل می‌دهند و به دلیل ارتباط مستقیم آنان با گروه‌های سنی جوانان، نوجوانان، و کودکان ونیز تاثیر بر نیم دیگر جمعیت، یعنی مردان، از مهم‌ترین و موثرترین گروه‌های اجتماعی به شمار می‌ایند و این واقعیتی است که در جوامع در حال توسعه کمتر مورد توجه قرار گرفته است. به همین سبب، علی رغم برنامه ریزی‌ها و حمایت‌های انجام شده، هنوز زنان در برخی از کشورها نتوانسته‌اند به جایگاه و نقش مناسب خود در اداره امور کشور و تصمیم گیری‌های کلیدی دست یابند.

به هر تقدیر، جامعه‌ایی که می‌خواهد به سوی توسعه حرکت کند اگر صرفا به عوامل مادی توجه داشته باشد و تعالی انسان‌ها و کاهش نابرابری‌ها را در نظر نگیرد، به موفقیت دست نخواهد یافت. به عبارت دیگر، سواد، تندرستی، تغذیه صحیح و تامین مسکن در جامعه، جز نیازهای اساسی زن و مرد، دختر و پسر است. اگر در جامعه ایی ضریب باسوادی، تندرستی، شاخص‌های تغذیه، تامین مسکن، ایجاد اشتغال و درآمد افزایش یابد اما توزیع آن بین زن و مرد متعادل نباشد، آن جامعه توسعه نیافته است. از این‌رو اندیشمندان، متوجه شدند که زنان نقش به سزایی در فرایند توسعه پایدار دارند.